استفاده از اين گياه براى مصارف طبى به ۱۵۰۰ سال پيش از ميلاد مى رسد. در آن زمان پزشكان مصرى از اين گياه در ترميم زخم ها، بواسير و ريزش مو استفاده مى كردند. نوشته هايى كه از پزشكان يونانى چون «الكساندر» در دست است، نشان از استفاده آنها از اين گياه براى ترميم و بهبودى زخم مى دهد. در سال هفتاد و چهارم بعد از ميلاد، پزشكان يونانى، اين گياه را به عنوان درمان استاندارد در ترميم زخم، جلوگيرى از ريزش مو و درمان بواسير، معرفى كردند. اين گياه تا امروز مورد توجه بوده است و برخى مصارف درمانى آن در تحقيقات بالينى ثابت شده است. پزشكان مصرى اين گياه را گياه جاودانگى مى ناميدند.

گياه صبر زرد كه در قرن ۱۶ ميلادى توسط عرب ها، از اسپانيا به آسيا آورده شد، گياهى چند ساله با برگ هاى گوشتى، كه گل آن به صورت سنبله، به رنگ زرد و نارنجى است. نام علمى اين گياه «Aloe Vera» است. اين گياه در ايران نمى رويد اما به صورت كاشته شده موجود است و چون به روش هاى مختلفى آن را تهيه مى كنند، نمونه هاى آن از نظر ظاهرى و صفات ديگر با هم متفاوتند و رنگ آنها از قرمز تا قهوه اى و يا شفاف مايل به سبز است. در آمريكا از اين گياه در تهيه مواد آرايشى، لوسيون ها، شامپوها و براى شكل دادن موها و رشد مو استفاده مى كنند. قسمت مورد استفاده گياه، شيره برگ هاى آن است.